در غرب خبری نیست

گاها نمیدونم ملت چرا اینطور رفتار میکنن. معمولا در این مواقعا به خودم شک میکنم(چرا؟) کمبود اعتماد به نفس نیست دلیلش. دلیلش شاید این باشه که من بیش از اندازه به بقیه حق میدم. و گول ظاهر رو میخورم. نمیدونم چرا واقعا ... ولی اینو مینویسم یادم باشه:

همیشه ذهنت رو روشن نگه دار و نسبت به ایگو خودت آگاه باش ... بعد مواظب ایگو دیگران باش که به تو ضربه نزنن نه اینکه بهشون بفهمونی که آره من ایگو تورو گرفتم! این هیچ مزیتی نداره و غذا دادن به ایگو یارو محسوب میشه... یادت باشه عزیز.

راستی این کتاب در غرب خبری نیست خیلی خوبه انصافا... من کتابای جنگی رو دوست داشتم اما متاسفانه اشتباه رفتم راهه و رفتم خاطرات فرمانده من و دا و اینارو خوندم. اینا تلخیص زیاد دارن. حالت انسانیشون کمه. اونی که به پس از جنگ امیدواره شاید بهرت بجنگه ولی من دوست دارن حالت روخی و روانی اونی رو بفهمم که بغیر از این دنیا و گذشته اش هیچ چیو نداره و چطور میشه این شخصیت پا میشه میره جنگ ... تو که چیزی نداری ؟ با این حساب نصف آدمایی که تو جنگ جهانی دوم مردن همین دسته بودن.

کتاب اینارو خیلی خوب نشون داده.

عمر

یه بنده خدایی در مورد افسردگی یه صحبتی کرده بود و ویس گرفته بود. گوش دادم و خیلی خوشم اومد. طرف ۳۱ سالش بود و میگفت بهترین دوران زندگیم همین دوسال اخیر زندگیم هستن. ول کنید این چرت و پرتارو که بهترین دوره زندگیتون جوانی و نوجوانی وایناس ... چون تو اون دوره تصمیمات دو نفر که معمولا هم به دوست داشتنی ترین شکل ممکن احمقانه اس روی زندگی شما تاثیر داره. برای کوچیکترین چیز باید اجازه بگیرید و از این داستانا.

کمی دقت کردم دیدم راست میگه. عمر اینطوری نیست ک قسمت خوبش بگذره و بد ماجرا بمونه. تازه خوب ماجرا تو راهه و الان توی بهترین حالت خودت هستی چون تصمیماتی که گرفتی توی هر شرایطی بهترین تصمیمی بوده که به ذهنت رسیده و سر این گذشته نباید خودت رو سرزنش کنی و قبول کن که وقتی اون تصمیمات رو هم گرفتی دنبال یه خوشی یه جایزه ای چیزی بودی که اونم همونجا دریافتش کردی. پس دیگه بزار کنار این داستانای افسردگی و خزعبلات رو. زندگیت رو بکن مرد.