جلاد

هر چقدر میگذره بیشتر به پوچ بودن زندگی اخیرم پی میبرم. افکار بیهوده و زاییده خواسته های دیگران(نه حداقل خودم). البته الان فقط اینها رو مشاهده میکنم  و عکس‌العمل خاصی بهش نشون نمیدم. صرفا میگذرم از روش. اما سخته. سخترین بایاس موجود، بایاس بطالت هست. وقتی هیچ کاری انجام نمیدی، ناخودآگاه از دست خود شاکی میشی که بابا این چه وضعشه برو کار کن برو پول دربیار برو یه حرکتی بزن... اما هیچ کدوم از اینا درخواست خودم نیست. و وقتی این کارهارو نمیکنی شروع میکنی به تنبیه کردن خودت ... بی خاصیت. ۲۴ سالت شده هنوز هیچی نیستی ... فلانی رو دیدی؟ تحویل بگیر ... تو هم برو تو قشر بدبختا ... تموم شد....بعدش یه سیگار روشن کن و .... . چیزی که سالها نه تنها خودم انجامش میدادم بلکه به دیگران هم کمک میکردم درمورد من همینکار رو بکنن. بیچاره خودم که خودم علیش توطیه کردم. یاد یه جمله ای افتادم که میگفت قربانی دیگرانیم و جلاد خویشتن. اگر قربانی بودن رو نمیتونی عوضش کنیم، حداقل جلاد خویشتن نباشیم.